Senioriada na FB

Rok akademicki 2024/25

Podsumowanie i nowe otwarcie w Stowarzyszeniu Rabczański Uniwersytet Trzeciego Wieku

Dolny Śląsk – nie tylko żyzna ziemia, ale i zagłębie zamkowo – pałacowe. 

W pierwszym tygodniu maja br. (2025). liczna grupa stypendystów ZUS naszego Stowarzyszenia uczestniczyła w szczęśliwie rozpoczętej, 
ale i w zdrowiu zakończonej wycieczce do tego malowniczego regionu naszego kraju. Otarliśmy się o Karpacz, liznęli park miniatur zamkowych w Kowarach, w Krzeszowie była uczta duchowa w pocysterskiej barokowej Bazylice, którą uświetnił przewodnik -geniusz. Nie sposób opisać wszystkich otrzymanych informacji, bo już tam miałam lekki miszmasz w głowie od ich ilości, a co dopiero po miesiącu (tak, tak – spóźniłam się z tym wpisem, ale czasem tak bywa).
Wjazd kolejką gondolową na Śnieżkę był - przynajmniej dla mnie - super atrakcją, choć pagórki nam niedziwne, a jednak było inaczej niż skrobanie się na piechotkę. No cóż, na szczycie piękna panorama Sudetów i robiło to, co „w kieleckim”, ale każdy był przygotowany na zmianę klimatyczną. Wrocławia nie muszę zachwalać, to miasto zgina kolana nie tylko z powodu rozmachu, z jakim zostało odbudowane, ale i nowoczesnością, zielenią i magicznym Starym Miastem. Panorama Racławicka cieszy się od iks lat powodzeniem zwiedzających i zachwytem zapierającym dech w piersiach. Ostrów Tumski i malowniczy Rynek to już inna bajka. Kto był to wie.
Dziękujemy naszej organizatorce Wiesi Gacek - która była też i naszą pilotką - za ciekawy program, za czułą i troskliwą opiekę, a wręcz niańczenie nas, za urok, który ma, ale dzieliła się nim z nami, co należy do rzadkości. Panu kierowcy, który cierpliwie nas wysadzał i zapakowywał , i szczęśliwie obwiózł, ale i uczestnikom za sprawne i bezkolizyjne zbiórki, dyscyplinę, bez której każda wycieczka robi się do bani.

Małgorzata Kaznowska
(zdjęć nie daję bo każdy ma tysiąc swoich – buziaki kochani)

	Ucho…, majstersztyk Stwórcy
	20 maja br. mieliśmy szczęście uczestniczyć już w drugim wykładzie pani Marii Wida o często lekceważonym przez nas (dopóki nie boli i nie przestaje działać) naszym kawałeczku ciała - uchu. Jak już wspomniałam to majstersztyk, którego zewnętrzność nie ma nic wspólnego z innymi organizmami ssaczymi. Kłaniając się w pas Stwórcy najpierw dziękuję, że nie mamy ani psich, ani zajęczych, ani kocich kłapci. Nasze są ornamentem ciała, wykwintnym labiryntem na miarę geniusza architektury, ozdobą gotową na upiększenie, ale i umożliwiającą nam kontakt z tym światem: śpiewem ptaków, szumem morza i liści drzew, powiewem wiatru, grzmotem burz, odbiorem muzyki, a nade wszystko międzyludzką komunikacją. Bez słyszenia bylibyśmy niemowami, bo niby jak to pokonać, czy skombinować? Są też swoją anatomiczną budową przystosowane do wszelkiego rodzaju ozdób: kolczyków, klipsów, – bo nawet te czereśniowe z dzieciństwa miały swoje miejsce na uchu. Oczywiście podczas wykładu nie było o tym mowy, ale mnie się z tym ucho kojarzy. Wspomnę jeszcze, że ucho uznawane jest za embrion naszego ciała – i nie są to jakieś magialne wymysły, ale wręcz łatwo odczytalna prawda. Wystarczy spojrzeć w lustro.  Religie Wschodu nauczają, że ciało ludzkie posiada siedem czakr, czyli ośrodków energetycznych. Uszy są w szóstej czakrze, która dotyczy intelektu i logicznego sposobu myślenia, a także umiejętności oceny własnych poglądów i postaw. Jest sprzężona z energią psychiki. W literaturze Wschodu określana jest mianem „trzeciego oka” – co doprowadza do intuicyjnego widzenia i mądrości. Dużo by mówić o tym magicznym organie, jakim jest ucho, ale wykład dotyczył tzw. przyziemia, czyli chorób i powikłań, to może dość tych moich zakamarków usznych.  Główną przyczyną chorób uszu są powikłania pogrypowe, które nijak się mają do przeziębienia. Jest ich tyle, co chorych cierpiących na ból ucha. Leczenie nie jest ani proste, ani do lekceważenia, ponieważ ucho środkowe nie dość, że jest skomplikowanym organem i cały aparat sięga aż za oko, to zakończenie króluje w mózgu. Cieniuchne neuroniki mają połączenie z gardłem i nosem, a każdy stan zapalny jest w doskonałej komitywie z tymi organami. Każdy katar, nieżyt gardła, jamy ustnej, dziąseł jest kompatybilny z uchem i nie tylko jego zewnętrznością w postaci wycieków ropnych czy śluzu – bo to już jest alarm, ale i z uchem wewnętrznym. Delikatna, skomplikowana i niezmiernie krucha budowa tegoż ucha wewnętrznego zaatakowana wirusem, może odprowadzić do długotrwałego leczenia często koniecznego użycia skalpela czy innych wynalazków chirurgicznych, aż w końcu nieodwracalnego niedosłuchu i głuchoty. Była o tym mowa i slajdy na ekranie, jak to się ma w fazie początkowej i ostrej i co się w tym środku ucha wyprawia. Wiemy już, po co są kości sitowe i jak się nazywa wyrostek, na którym trzymają się uchwyty od wszelkiej maści okularów. O rodzajach schorzeń, czyliż ziarninie, perlakowatości, otosklerozie (która z tą normalną nie ma nic wspólnego), o okienku owalnym i chorobie Meniere’a. O szumach, świstach, gwizdach i całej gamie zaburzeń - bo co pacjent to inaczej. No i oczywiście o nowotworach, bo też bywają.  Ogólnie – dbajmy o uszy, jak o oko, jak o dłonie i stopy, bo te też są dla znawców cudowną księgą naszego ciała. Masaż ucha jest zbawczy –a kto chce wiedzieć, jak to robić, niech szuka w mądrych książkach. Najbliższy nam, był temat końcowy, a dotyczył niestety okrutnie nazwanej - głuchoty starczej. Aaa sio! Ona się nie cofa, ona idzie do przodu dzielnie, dziarsko i bez litości. Nie zagraża życiu, ale wpływa na jego jakość, prowadzi do depresji, frustracji i wycofania się, a także utraty własnej wartości i niezadowolenia z bycia ziemskiego. Nieleczona, jest nieodwracalnym upośledzeniem. Tragedią jest to, że jest stopniowa i często niezauważalna i zbagatelizowana, a efekt jest smutny. Pocieszeniem jest takie info, że już dzisiejsi czterdziestolatkowie są nią tknięci. To nie pocieszenie, ale taki lekuchny luzik – nie tylko my!  Kłaniam się wszystkim w pas, życząc fajnego słuchania, słyszenia, podsłuchiwania i dobrych, słyszalnych dni.
Małgorzata Kaznowska Foto: Jan Ciepliński

Święto Kobiet w Willi Anioł – wieczór pełen radości

10 marca 2025 roku w Willi Anioł odbyło się wyjątkowe spotkanie z okazji Dnia Kobiet, pełne serdeczności, uśmiechów i ciepłych rozmów. Uroczystość otworzył Starosta Roku, Michał Skowron, który powitał gości, w tym burmistrza Rabki-Zdroju, Leszka Świdra oraz byłego radnego Powiatu Nowotarskiego Marka Szarawarskiego. Następnie  złożył Paniom serdeczne życzenia i wręczył symboliczny goździk na ręce Prezes RUTW Elżbiety Szarawary. Szczególnym momentem było Podziękowanie dla Zofii Zborek,- Honorowego Członka naszego Stowarzyszenia za wieloletnią pracę i zaangażowanie jako dyrygentki chóru Cantabile. Wieczór uświetniła Grupa Teatralna pod kierunkiem Anny Rodzik, prezentując zabawną scenkę kabaretową "Kobiety to my", pełną humoru i refleksji. Występ muzyczny przygotowany przez Grażynę Jankowską-Serafin zachwycił publiczność. Spotkanie zakończyło się słodkim poczęstunkiem - domowymi wypiekami, które sprzyjały rozmowom. To był wyjątkowy wieczór, pełen ciepła i radości. Takie spotkania przypominają nam, jak ważne jest wspólne spędzanie czasu i cieszenie się  pięknymi chwilami.  Do zobaczenia za rok! Katarzyna Woźniak ::: zdjęcia Jan Ciepliński

Gdzie ta zima, do jasnej ciasnej …,
no właśnie, powinno być pół metra śniegu, a połowa udeptana pod nogami skrzypiąc w słoneczny dzień, tyle, że nie uwierzyłam zmianie klimatu i w to, że będzie tak, jak jest. Ale dało się. XII Senioriada odbyła się dzięki samozaparciu GENIUSZOWI organizatora tj. Markowi Szarawarskiemu, Patrycji Przywolskiej, Zarządowi na czele z naszą panią prezes Elżbietą Szarawarą i zaangażowanej grupie naszych członków RUTW obsługującym poszczególne konkurencje. Dla mnie to jakiś Matrix – skąd oni mają to szaleństwo w sobie? Nie wiem i nigdy do tego nie dojdę. Chwała im za to. 
Spotkanie integracyjne w restauracji Victoria 03 marca 2025 r. zgromadziło ponad trzysta osób z 16 Uniwersytetów z Polski i z zagranicy. Sprawozdanie merytoryczne będzie przedstawione przez geniuszy tejże imprezy, tu tylko moje podglądactwo. A zatem: w wejściu dzielnie kwestuje nasza śliczna koleżanka Kasia na rzecz szpitala rabczańskiego, a kwestę wymyślił Marek. Patrycja jest rozrywana, ale doskonale zorientowana i wie, kto, gdzie i co może, tudzież za ile. Szef tegoż szaleństwa „wisi” na telefonie i wydzwania za spóźnialskimi – może nie mogą trafić. Sala się zapełnia – muzyka sprzyja sympatycznej atmosferze, bo przecież to czuć, że ludzie się integrują, zapoznają się i mają w sobie radość i niesamowitą empatię – czego na co dzień niestety brak. Podany gorący posiłek wystudza na chwilę atmosferę i przyglądam się naszym gościom. Hmm…, to niemłodzi ludzie- a jednak energia tryska. Czyż to nie warte tej integracji? Świat o włos od wojny, a my tu jak na Titanicu – może tak właśnie ma być. Wszystko ma swój koniec – życie też. Mamy zerowy wpływ kto, gdzie będzie prezydentem i o czym zadecyduje. Z jednej strony to wybawienie, ale z drugiej tragiczne. Po obiedzie parkiet zapełniony. Patrzę na tych cudnych seniorów, którym czas zabrał ciała, ale nie duszę. Mają ten czar w tańcu, który człowieka pcha do przodu, który daje witalność – bo taka wymiana energii w grupie przynosi to bez wymuszenia, bez ceny i konieczna jest do egzystencji. Zapominamy o zmarszczkach, obolałych kolanach i biodrach. Znowu na chwilę jesteśmy młodzi i wszystko dozwolone – czyż to nie magia tego spotkania?

:::fotorelacja

Nie byłam na rozpoczęciu zawodów, ale podobno wszystko się pięknie udało. Od slalomów u Żura, przez brydż i resztę dyscyplin. 
Jeszcze raz gratuluję organizatorom, wolontariuszom i wszystkim przybyłym za trud uczestnictwa w tym wspaniałym byciu razem.

Małgorzata Kaznowska
:::Zdjęcia: Jan Ciepliński

Aktywni żyją dłużej 

Wykład naszej uniwersyteckiej przewodniczącej Komisji Rewizyjnej Beaty Śliwińskiej dotyczący fenomenu UTW odbył się 11 lutego 2025r. i ciszył się liczną frekwencją, a to sukces, ponieważ było o NAS. I jak to z Beatą, wszystko w pigułce sprawnie i w tempie, bez zbędnych słów – podziwiam Ją za t, bo moje gadulstwo często mnie samą nudzi, a co dopiero słuchaczy, czy czytelników. Zatem:

• było o założycielce UTW prof. Halinie Szwarc,
• o tym w czym rzecz : integracji seniorów, aktywizacji osobistej, emocjonalne, społecznej, edukacji i po co komu szklenia,
• o organizacji kadr i aktywizacji seniorów,
• o partycypacji, aktywności i doświadczeniu,
• o programach z których można korzystać,
• i o tym, że na przestrzeni 50 lat wszystko się zmieniło, a musimy nadążyć,
• że Statut - to jak Konstytucja i świetność, 
• o profilach, osobowości prawnej i po co nam KRS, 
• o obowiązkach, majątku i działalności pożytku publicznego określonej w Ustawie, 

Poruszyła wiele ważnych zagadnień – a najważniejszym było to : co można wnieść do UTW i wesprzeć działalność wykorzystując swój nabyty potencjał, wiedzę i doświadczenie po latach pracy każdy senior. 

Uważam, że takie spotkanie powinno mieć miejsce rok rocznie, a obowiązkowo powinni być na nim nowi członkowie Stowarzyszenia, bo UTW to nie charytatywna organizacja, to nasza praca i trzeba z siebie wycisnąć co się da, dla wspólnego dobra. 
Dziękuję w imieniu wszystkich i swoim również. 

Małgorzata Kaznowska
Zdjęcia : Jasiu Ciepliński 

Zagrzmiała, runęła w Betlejem ziemia,
no tak, bo Bóg się rodzi, moc truchleje….tak rozpoczęliśmy noworoczne spotkanie w naszej siedzibie RUTW 20. stycznia AD 2025. Składało się z dwóch części. Pierwsza rozpoczęła się występem Grupy Teatralnej pod magicznym dowodzeniem liderki Ani Rodzik. Majstersztyk w każdym calu od tekstów przez aranżację po wspaniałe kostiumy począwszy od Anioła i jednocześnie narratora( w roli głównej Jadzia, której tembr głosu przypominał – czy się komuś podoba czy nie - to jednak TAK! - Amora w ludzkim ciele! Japońskie słowo hinkaku wyraża : godność, spokój, zaufanie i to, że można na tobie polegać i z tym mi się najbardziej skojarzyła) oraz trzynastoosobowy zespół wyćwiczonych na medal aktorek. Każdy wie, o co chodzi w jasełkach, ale własnoręczne kostiumy, tekst (oczywiście Anki ), aranżacja, odśpiewanie kolęd i akompaniament gitarowy Grażyny, która się tak podszkoliła w chwytach i graniu, że PODZIWIAM - tu ukłon! No cóż – trzeba mieć albo nie tak pod sufitem, albo jakąś daną z niebios charyzmę, żeby to sklecić w tak świetną całość. Nie mamy po trzydzieści lat. Pamięciowe teksty są zaporą czasem nie do przebrnięcia, dodając do tego stres i chęć wypadnięcia ok – wszystko telepie nogami i trzewiami (wiem to z zaplecza). Podziwiam pracę Ani i całej grupy, bo ilość prób przekracza czasem barierę dźwięku, a jednak się dało. Wielkie BRAWA dziewczyny, za odwagę, determinację, chęć czy nawet wolę, bo już sama nie wiem, jak to nazwać. 

Siedzimy z Zosią naszą skarbniczką - w korytarzyku, bo ciasno, ale ok. Śpiewają pieśń kolędową Preisnera „…przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat, żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole…., uwierzymy kolejny raz w jeszcze jedno Boże Narodzenie…, przyjdź tu do nas i z nami trwaj, bez tak zwanej ironii losu… ”. Zosia mówi, że zawsze się popłacze, jak słyszy tę pieśń. Nic nie gadam, ale ja też mam łzy na końcu nosa albo i niżej. Taką mamy czułość i tkliwość, i nostalgię do tego czasu. Cały świat kolęduje, może mahometanie nie - nie wiem, ale i tak wierzymy, że każdy z nas dożyje następny ten zaczarowany czas i znowu będzie jeszcze jedno Boże Narodzenie. Bo to czas, kiedy dostajemy cysterniany wlew miłości, dobroci i tego, o czym nawet nie śmiemy marzyć, a gdzieś nam się to pląta po głowie. Chcemy tego kopa, chcemy przetrwać wertepy tych trzystu sześćdziesięciu paru dni i znowu kolędować. Uff…, się wzruszyłam. Aniu, dziękujemy za te przytulne chwile i wielką pracę Twojej grupy. 
Drugą część otworzyła Beata Śliwińska – i jak to ona krótko, zwięźle i na przełaj, ale i merytorycznie pięknie powiedziała o etymologii słowa kolęda, kalendarz, liturgicznych wątkach w kolędach i żelaznym punkcie Narodzin Chrystusa. Wyjaśniła, kto w 1560 r. stworzył Koncjonał ze stu trzydziestoma kolędami i czyja to zasługa. A no! Nie zdradzam. Kto był, to wie. Nasz ukochany chór Cantabile pod dyrekcją Zosi Zborek odśpiewał arcytrudne molowo dysonansowe kolędy - za co ukłon do stóp i chwała. Wiem, że to galernicza praca, ale tak już jest, że podziękowaniem są brawa – a więc WIELKIE BRAWA. Za wytrwałość, za trud, za determinację, za próby i chęć śpiewania. Nie rezygnujcie – bo się zastrzelę!
„Gdzie Twoje korony gdzie berło” i „Zaśpiewajmy Jezusowi w tej ubogiej stajeneczce”….. niech nas niesie przez ten rok, mało pewny, bo dzisiaj to tajemnica, ale nadzieja niech w nas trwa. Wspominam znowu dzisiaj swoją afoniczność, której przecież nigdy w życiu się nie spodziewałam, a jednak dostałam. Po pierwszym roku podczas Pasterki na brzmienie organów „wśród nocnej ciszy:…” tak się pobeczałam, że wróciłam do domu w mokrym szaliku, bo wszyscy śpiewali, a ja nie. Dzisiaj już umiem temu podołać, choć są chwile, że znowu beczę , ale już inaczej. Przecież się da szeptem śpiewać, a może ja najgłośniej - nie wiem?
Na zakończenie pan Burmistrz złożył życzenia wszystkim obecnym rozpoczynając: BUDŻET UCHWALONY! Były brawa, choć ostatnie tygodnie wertepiaste, ale opozycja albo zmądrzała, albo zaniemogła w sprzeciwie. Nieważne. Jest i dzięki Bogu!
Kłaniam się wszystkim organizatorom w pas. 

Małgorzata Kaznowska
:::Zdjęcia Janeczek Ciepliński 

Propozycja wycieczki do Niemiec: Drezno- Szwajcaria Saksońska. :::Szczegóły

Samo życie

29 listopada tegoż to jeszcze roku spotkaliśmy się z okazji i wernisażu naszych koleżanek Sekcji Plastycznej, ale i występu Sekcji Teatralnej pod tymże tytułem. Zacznę od wernisażu – bo to moja działka. Malowanie tegorocznie szło trochę w potrzasku, a powodów było wiele. Głównym była przeprowadzka do nowej siedziby i związane z nią zamieszanie (bo było), ale i inność bycia. Trud urządzenia wystawy naszych prac pokonał opiekun grupy, za co wielce dziękujemy. Kłopotów było wiele, ale jak się okazało dało się pokonać. Grupa się troszkę przeinaczyła – są nowe dwie pilne malarki, a niektóre odeszły – nie, nie w zaświaty. Po prostu zakończyły pobywanie z nami, co też trzeba uszanować. Obrazy są na miarę tego co potrafimy, co umiemy i co dajemy z siebie. Nie jest źle, choć to nie ten szał co kiedyś, ale wszystko przed nami. 

Wernisażowe spotkane uświetnione scenkami o przemijaniu były , że tak powiem na czasie i dały nie tyle do myślenia, bo wiemy, że jesteśmy śmiertelni, ale traktowały o starości, z którą mamy problem. I tu się zatrzymam. Znany wszystkimi wierszyk „Był sobie dziad i baba” lekko rysuje starcze narzekanie. Kiedy i jak zaczyna się starość? Czy ktoś wie? Czy mamy tego świadomość? Siwiejące włosy i mimiczne zmarszczki wokół oczu, to nie zwiastun tegoż stanu. Starość kryje się głębiej i czym innym się ją mierzy. Kryje się w instynkcie przyrostu dobra. Stajemy się łakomi na troskę i uwagę, bo to zaczyna mieć znaczenie w utrzymaniu naszej formy i normalności. MIŁOŚĆ! To nasze odwieczne pragnienie. Zakochanie mija, a ona w nas trwa. Przytula się do niej więź, wzajemny szacunek, wdzięczność, troska, czułość i zaczarowane i to coś, co trudno nazwać, ale ono jest. Warto to pielęgnować, troszczyć się o to „coś”, ale nade wszystko mieć to w sobie, bo tylko to ma sens. Są różne symptomy starzenia. Kilka odważę się przytoczyć: narzekanie – na wszystko i wszystkich. Od polityki, religii, cen w sklepie, po sąsiadów i młodych. Wyjazd – nie, bo daleko, bo autobus i nogi mi spuchną nie, bo lotnisko, odprawy i czekanie na kartę pokładową, nie bo samolot, nie bo …no właśnie, to ten stan, stan starości. Od tej chwili to oczekiwanie na śmierć. Nie jestem wielbicielką podróży, ale stanowcza odmowa to - to. Podjęcie podróży jest walką ze śmiercią, próbą przechytrzenia jej, trochę jak w bajce, że przyjdzie śmierć z kosą, a TY, TY jesteś na Canarach i co ? a kysz!. Można by długo. 
Miałam przytoczyć fragment wiersza naszej Noblistki „nic dwa razy się nie zdarza”, ale dla mnie zdarza się i to nie raz. Przepraszam pani Wisławo. 
Muszę dodać, że kostiumy, scenografia i piękny dobór tekstów był trafiony, a ilość pamięciowego tekstu zwaliła mnie z nóg. Jednak się da! Myślałam, że to mało możliwe, ale jak to ja – źle myślałam. Gratulacje dla pilnych i pracowitych aktorek, dla liderki grupy Anki Rodzik, bo przecież to czas i niesamowita adrenalina (byłam jej świadkiem na zapleczu). Koniec ze starością, choć jest nieunikniona, ale w radiu gość śpiewa: „ na niebie milion gwiazd, a jedna z nich to ta, co twoje imię ma”…, no i o czym ja tu nawijałam – mój Boże. Kochajmy się i żyjmy póki życie trwa. 

Małgorzata Kaznowska
:::ZDJĘCIA Jan Ciepliński 

Rozpoczęliśmy przygotowania do XII Zimowej Senioriady.  Regulamin i pierwszy komunikat już na stronie ZIMOWJ SENIORIADY 2025

Gdzie ten świat zza szyb automobilu…..

25 listopada 2024 byliśmy uczestnikami wykładu Andrzeja Kasprzyka o cyberprzemocy. Na czym polega, o co chodzi i kto to robi, a najważniejsze, w jakim celu. Był ogrom fachowej wiedzy psychologicznej – bo fundament ma tu podłoże, ale i wiedzy, jak sobie z tym radzić, jak się nie dać wciągnąć, jak już wpadniemy w pułapkę to, co robić. Wszystko jest intencjonalne począwszy od dręczenia, bo to chęć skrzywdzenia, zawstydzenia, po powtarzalność i wyczucie nierównowagi sił. To szkodliwe, umyślne działanie za pomocą technologii informacyjno-komunikacyjnej. Wiktymizacja - to proces stawania się ofiarą. A ofiara ryzyka to: wiek od 0 do 70+, korzystanie z aplikacji, ale szczególnie gry w sieci z innymi. Ofiara to osoba osamotniona, z brakiem przyjaciół, wsparcia, niemająca się do kogo zwrócić o pomoc, najczęściej o słabej sytuacji materialnej, która wciska ją w kompleksy, a także smutek, depresja, poczucie odrzucenia. Sprawcą jest niski poziom samokontroli, wysoki poziom impulsywności, potrzeba dominacji społecznej. Czynnikiem ochronnym i chroniącym jest poczucie własnej wartości, właściwe funkcjonowanie rodziny, wsparcie przyjaciół i rówieśników. Było o hejcie, trolowaniu – bo wszystko polega na graniu na uczuciowości. Jak sobie radzić ? – a no ignorować, mieć dystans i po mojemu zlekceważyć. Byłam zachwycona elokwencją pana Andrzeja – bo wykład był tak przyswajalnie płynny, że trafiły do nas te fachowe wiadomości.

Następne spotkanie było z redaktorkami Fundacji „Nowe Kierunki” z Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej z Nowego Sącza / Oddziału jest w Rabce-Zdroju/, finansowanej ze środków Wojewody Małopolskiego pań: Joanny Nogal – Gromala i Anny Serafn z NTV z Telewizji Sądeckiej. Było o news i jak to mają nas na złotych półmiskach po każdym kliknięciu na: przepis, wiadomość, kup to, bo tanio,a to takie ciekawe, to otwieramy. Mają nas zaszufladkowanych w tych grupach na amen i o wyjściu nie ma mowy. Sztuczna inteligencja steruje nie nami – ale tłumami, a jak kogoś wybierze, to już jest prawie straceńcem. Jak radzić sobie? Zablokować : sok z buraka, pudelka i wszystkie darmowe strony.Zakończenie było smutne, bo padły słowa: naukowcy stracili autorytet, wyroczniami stali się celebryci i youtuberzy. Przerażające! „Wiedza kluczem do bezpieczeństwa” to następny wykład tego dnia, który prowadził  policjant . Przemoc sama w sobie jest przestępstwem i nieważne czy psychiczna, czy fizyczna. Dotyczy głównie młodzieży, która nam towarzyszyła dzielnie. Hejty na platformach: Tik -Tok, Facebook, YouTube mają się dobrze, a nawet bardzo dobrze. Groźby, drwiny, wulgaryzmy, nękanie, fałszywe prośby na fałszywe konta sklepowe on-line, to codzienność. Wiele nie jest zgłaszanych, ale mamy prawo zgłosić taką sytuację na policję. Ufff… było ostro i grubo – jak to młodzi określają, ale seniorów też to dotyczy.

Dziękujemy !!!!
Małgorzata Kaznowska
Zdjęcia: Jan Ciepliński

Chór to wspólnota
18 listopada 2024 mieliśmy zaszczyt wysłuchać jubileuszowego koncertu naszego uniwersyteckiego chóru „Cantabile” pod dyrekcją Zofii Zborek z okazji 15.lat jego istnienia. Prowadzenie rozpoczęła Beata Śliwińska - kariatyda chóru, nie ujmując nic pani Dyrygent. Było pełne wdzięczności, ciepła i serdeczności wspomnienie o założycielce chóru śp. Irenie Szubie. To ona nauczyła nas wszystkiego. Dała miejsce w swoim domu na próby i na tę więź, która nas spaja do dzisiaj. To dzięki Jej wsparciu jesteśmy tu. Po jej śmierci Zosia sobie z nami poradziła i przez ostatnie 10 lat śpiewamy, bo tak nas Irena niesie, a Zosia prowadzi nie tylko jako dyrygent, ale głównie jako nasz serdeczny i wielki przyjaciel – wspominała Beata. Była też lista występów gdzie koncertował chór i przypomnienie sukcesów na przeglądach pieśni chóralnej. 
Chór to wspólnota nie tylko sukcesów, ale i porażek – bo tak się też zdarza, ale nade wszystko dyscyplina. Zostawia się niedogotowaną zupę, wyłącza żelazko, przerywa drzemkę, nuty pod pachę i pędem na próbę. To niemal wojsko! 

:::zdjęcia Janka Cieplińskiego

Odśpiewanych dwanaście pieśni a capella (a to najtrudniejsza forma chóralna) Stanisława Moniuszki, który jest patronem chóru - zachwyciło słuchaczy. A oto repertuar:

 Rybaczka
 Znasz li ten kraj
 Pieśń wieczorna
 Dola
 Kozak
Wieczorny dzwon
 Przylecieli sokołowie
 Postój piękna gołąbeczko
 Kum i Kuma
 Starość
 Modlitwa w kościółku
 Ojcze nasz.

W przerwach przedstawione były krótkie fragmenty pięknego życiorysu patrona chóru. Szkoda, że w szkole nie uczą prócz tego, że ktoś się urodził i zmarł wtedy a wtedy, tego, że ten i ów był tkliwym i czułym człowiekiem, że był zakochany, bo przecież to ludzkie, ale jakoś pilnie się tych sfer uczuciowych unika, a przecież tylko dzięki miłości (która też tyczy świata zwierzęcego – nawet rybki przed tarłem umizgują się do siebie) stajemy się normalni i pełni człowieczeństwa. 
Nastrój koncertu udzielił się nie tylko mnie, bo emocje przeszły barierę też i chórzystek, widać to było po wypiekach na twarzy, ale cud muzyki pozwolił i porwało nie tylko je, ale i publiczność, czego dowodem były owacje na stojąco, zachwyt i serdeczność w gratulacjach po występie. Nie zawiódł nas nasz Burmistrz dla którego nasza wdzięczność jest ogromna, powiedział, że „kompozytor którego śpiewa się pieśni - znowu żyje”. Hmm... no tak. Cudne. Była też poprzednia pani Burmistrz, za kadencji której nasza organizacja dostawała wielkie wsparcie. Byli honorowi członkowie Stowarzyszenia, jak też i dyrektor CKSiP naszego miasta, który „podbił” myśl św. Augustyna mówiąc „kto tak śpiewa, ten się pięć razy modli”. Były zasłużone chórzystki: Basia i Cecylia - bez której to chórowe szaleństwo od początku by nie zaistniało!! 
Pani dyrygent dziękowała chórzystkom, bo przecież bez nich to po co ona, ale i chórzystki dziękowały publiczności, bo bez niej to niby komu śpiewać. Taki to łańcuch dusz.
Było pięknie, uroczyście, podniośle i koncertowo. Jestem zachwycona. Podziwiam, bo wiem ile to pracy, wyrzeczeń i determinacji – czasem trzeba nawet z fajnych wczasów zrezygnować, bo będzie koncert i muszę być na próbach. Żadna w domu nie odśpiewa swojej partii, żeby pękła, albo nawet co innego się stało. Tak to jest być w chórze. 
WIELKIE GRATULACJE dla WSZYSTKICH.
Jak tradycja nakazuje był szampan i ogromny tort, który własnymi rencami zrobiła - a kto? Jadzia! No i wspólne posiady, żeby złapać dech po emocjach i dojść jakoś do domu. 
Dziewczyny, życzę Wam nie następnych piętnastu lat – bo to już trąca o galery - ale siły, zaparcia i niech Wam w duszy tak cudnie gra!!
Plurimos annos plurimos !!!!

Małgorzata Kaznowska

Marek Szarawarski z I wyróżnieniem plebiscytu „Seniorka i Senior Roku - Poza Stereotypem”

	Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej w Krakowie, po raz osiemnasty zrealizował Małopolski Plebiscyt „Seniorka i Senior Roku - Poza Stereotypem”. Do plebiscytu zgłoszony został Marek SZARAWARSKI. Wniosek przygotowała Prezes Rabczańskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku Elżbieta SZARAWARA. Rekomendacji kandydatowi udzielili: Prezes Wiesława BORCZYK Ogólnopolskiej Federacji Stowarzyszeń UTW oraz Joanna LICHOŃ Dyrektor I Liceum Ogólnokształcące im. E. Romera w Rabce-Zdroju. I wyróżnienie XVIII edycji plebiscytu otrzymał Pan Marek Szarawarski z Rabki-Zdroju - to pomysłodawca i Przewodniczący komitetów organizacyjnych kolejnych edycji Ogólnopolskiej Zimowej Senioriady w Rabce-Zdroju, w której startuje, z podziałem na 9 grup wiekowych (50+ do 90+), około 500 zawodników, w tym seniorzy z zagranicy. Pan Marek poprzez organizację Senioriady zachęca seniorów do aktywności ruchowej w sportach zimowych, dba o budowę pozytywnego wizerunku seniora oraz promuje kulturę i historię regionu.
30 września podczas tegorocznej uroczystości w krakowskim kinie Kijów zostali nagrodzeni i wyróżnieni nieszablonowi seniorzy, wyróżniający się szczególną aktywnością, osoby działające z pasją, bezinteresownie angażujące się w pomoc innym, działające w organizacjach pozarządowych, uniwersytetach trzeciego wieku i w lokalnych społecznościach. W wydarzeniu uczestniczyli Marszałek Województwa Małopolskiego Łukasz Smółka, Marta Malec-Lech Członek Zarządu Województwa małopolskiego, prof. Jan Tadeusz Duda Przewodniczący Sejmiku Województwa Małopolskiego i Elżbieta Achinger Wicewojewoda Małopolski oraz dyrektor Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Krakowie Wioletta Wilimska. W dotychczasowej historii plebiscytu Tytułem „Seniora / Seniorki Roku” nagrodzono 34 Laureatów, w tym 17 Seniorek i 17 Seniorów, 61 zostało wyróżnionych. Kolejne edycje plebiscytu udowadniają, że w Małopolsce nie brakuje seniorów aktywnych i zaangażowanych w życie społeczności lokalnych, działających w organizacjach pozarządowych, kościelnych, czy uniwersytetach III wieku, wspaniale przełamujących stereotypy związane z wiekiem.

W zdrowym duchu zdrowe ciało!
16 października br. w ramach Projektu Specjalnego „Świadomy senior” współfinansowanego ze środków Wojewody Małopolskiego w ramach „Programu Pomocy Społecznej” uczestniczyliśmy (kto przyszedł) w spotkaniu z Fizjoterapeutą panem mgr Dariuszem Korwelem w nauce gimnastyki w tymże pięknym wieku i nie chodzi o XXI – ale o nasz PESEL. Każdy z nas ma inne dolegliwości i każdemu co innego doskwiera. Tak już jest to życie skombinowane, że jeden do dziewięćdziesiątki sam pichci, robi zakupy i sprząta bez pomocy, innym to nie jest dane, bo albo geny nie te, albo droga życiowa pokiereszowana i ciało nie dość, że wyprzedza nas w tym umieraniu, to robi to dużo szybciej niż duch, dlatego często nie możemy się połapać o co w tym wszystkim chodzi. 
Beata Tyszkiewicz powiedziała kiedyś, że jak już się dożyje do sześćdziesiątki, to potem człowiekowi nic już ani nie grozi, ani nie zaszkodzi – fajne to słowa i oby się spełniały!. Ale wiemy, że jest inaczej.
Nasz wykład zdawał się wydawać taki – ot , mają grant i muszą się z niego rozliczyć, co tam seniorzy! Zajmują kolejki w przychodniach, nudzą po sklepach i wiecznie im wszystko źle. Ale było inaczej, a nawet nie dość, że pilnie i fachowo to wesoło. Każdy mógł powiedzieć o swojej bolączce i został uświadomiony, co i jak rozciągać, jak obręcz barkową, a jak kapturowy czy poprzecznie prążkowany. Pan Dariusz wykazał się anielską cierpliwością i każdego z uczestników przegimnastykował na profesjonalnym łóżku zależnie od tego, co komu i dlaczego. 
Dziękujemy, że Pan o nas pomyślał, a kto nie był, niech żałuje. 

Małgorzata Kaznowska, 
ale i grupa seniorów z RUTW 

Taki dzień się zdarza raz… Powinnam napisać, że jak co roku o tej porze rozpoczęliśmy następny rok akademicki; powitania, odczytanie założeń programowych i ogólna organizacja, żeby nie obijać się o ściany cały rok. Na tym amen . Rok żeśmy zainaugurowali. Jednak tegoroczne okoliczności były wydarzeniem nader emocjonującym, ponieważ po kilku latach wróciliśmy do willi „Anioł”, która po remoncie po pożarze z zewnątrz niby podobna do tamtej, ale wnętrze trąca o luksus. Choć konserwator zabytków deptał po piętach, dwoił się i troił wymądrzalsko co tylko przedłużało okres remontu, budynek jest gotowy i „spod igły”,a nasze Stowarzyszenie ma tu swoją siedzibę. Takie to szczęście nas dosięgło.  Było uroczyście i galowo. Zaproszeni goście dopisali za co kłaniamy się nisko, bo miło było Was gościć, członkowie naszej wspólnoty przyszli bez kilku osób chyba wszyscy i …. Jezus Maria – brakło krzeseł i miejsca - dobrze, że jest korytarzyk, bo szacunkowo było ok osiemdziesiąt osób.

Pani Prezes witając nasze Miejskie naczalstwo wyraziła ciepłe i serdeczne słowa podziękowania - oczywiście w stronę Burmistrza, który nas zaszczycił swoją obecnością – ale były i zwrotne serdeczności. Prezentom nie było końca (znaczy był, ale hojnie zostałyśmy obdarowane). Wszystkim przybyłym jeszcze raz dziękujemy za obecność, bo przecież bez WAS nie ma nic. Nie pominę zaplecza całej imprezy, bo byłoby to następnym niewybaczalnym grzechem wśród tych które znam, tak więc:  • Wszystkie ciasta od tortowych, przez rogaliczki, babeczki, makowce i takie ciastuciuńcia - ulepione chyba przez lupę - zrobiła samodzielnie, bez niczyjej pomocy ( choć taka była oferowana, ale jak to z obiecankami bywa) nasza koleżanka Jadzia Głowacka, która przywiozła te cacka pod windę w blaszkach i kartonach i ułożyła na półmiskach, a te skończyły na stołach. Dziękujemy to idiotyczne słowo Jadziu – może coś wymyślisz w rekompensacie, bo mamy wyrzuty wiesz czego!! A to, że jesteś szurnięta – to żeśmy uzgodniły i niech tak zostanie.  • Catering kanapkowo – szampanowy został zamówiony i zrealizowany przez działaczki z KGW w Rdzawce. Też dziękujemy bardzo. • Salę po ostrym jeszcze bałaganie pzeprowadzkowym przygotowała Ewa, z Zosią i ze mną. . • Wielkie podziękowania należą się męskiej części naszego Stowarzyszenia i nie tylko naszego - za pomoc w wnoszeniu i wynoszeniu okrutnie ciężkich krzeseł wypożyczonych w ostatniej chwili od naszych nowych sąsiadek z USC. Szczególne podziękowanie dla Józka Szlagi – stary jesteś Wielki! • Przy okazji, podziękowania dla wszystkich, którzy nie zawiedli w dniach przeprowadzki i dzielni dźwigali wory i kartony z „Warszawy” do „Anioła” – mój Boże, jak to brzmi ! Życzę wszystkim wiernym członkom i nowo przybyłym siły zdrowia i niezapomnianych wrażeń w nowym roku.  Małgorzata Kaznowska Zdjęcia: Jan Ciepliński :::GALERIA

:::Informacje w sprawie ochrony danych osób fizycznych